ҚҰШАҚТАП ЖІБЕРМЕЙТІН ЕДІМ

6 жасар сіңіліммен диалог:

— Әжемді сағындым. Ол аспаннан бізге қарап тұр, иә?
— мм
— Ол қазір қайда?
— Жердің астында…
— Ол қалай тыныс алады? Асханасы қайда?
— Мен Аллаһқа айтайын, әжеңе қарасын деп, иә?
— Айтшы, әжем қайтып келсінші. Құшақтап, жібермейтін едім.

Иә, өмір тым қысқа. Азғантай ғана ғұмыр. Ойланып көрдіңіз бе, біз қаншалықты бұл ғұмырды қадірлеп жүрміз?!

Шүкір, әрқайсымыздың жақындарымыз бар. Біз оларға күнде махаббатымызды білдірмесек те, іштей жақсы көреміз.

Адам болған соң ашу-ызыға ерік береміз. Ойланбастан жақын жанымыздың жүрегін жаралаймыз. Ойланыңызшы, егер жақыныңмен ренжіскен сәт өмірдегі соңғы кездесу болса ше? Сен оны енді көрмейсің! Кешірім сұрап үлгермедің. Кеудеде бір ащы сезім, иә?

Біз адамдар тек жоғалтқанда ғана қадірін түсінеміз. Ол адам өмірден өткенде ғана өкінеміз. Сағынамыз, жылаймыз. “Қайтып оралса екен” деп тілейміз. Мүмкін емес, білеміз. Бейсаналы түрде іштей қалай береміз.

Бірақ тірі кезде, жанымызда болған сәтте неге қадіріне жетпейміз? Неге біз тек өкінуді таңдаймыз? Неге біз сондаймыз? Неге?