Роберт Маккидің “Сториномика” атты шығармасы.

Неліктен көптеген ақпараттың бір бөлігі вирус секілді Интернетте таралып жатса, екінші бөлігі танымды болса да, аудиторияға қызықсыз болуда? Осындай сұрақтардың жауабын осы кітаптан білуге болады.

«Сторителлинг» термині көптен бері көз алдымда жыпылықтап жүрді, бірақ мен оған онша мән бермедім. Жақын арада, сабаққа қатысты болғандықтан, оқып шықтым. Көптеген сұрақтарыма жауап алдым.

Әңгіме арқылы адамдарды өлімнен кейінгі өмірге, жат планеталықтарға, ежелгі жоғары дамыған өркениеттерге, масондарға және т.б. дүниелерге сендіруге болады. Ақпарат оқиға түрінде берілсе, оқырманды қызықтырып алу қиын емес.

Адамдар әңгімеңізді оқығанда, сізге жақын болғанын, болашақта сенімдік сезіндіреді.

Сторителлинг – адам санасына психологиялық әсер етудің ең күшті түрі.

Әңгімелердің әсері кейде адамдардың санасын өзгертетіні соншалық, олар сіздің жанкүйерлеріңізге айналып, сіз қателессеңіз де, бірге әрекет ете бастайды.

Ақпаратты оқиға ретінде жариялағанда, оқырман назарын аударып алу жеңілдірек болады.

Роберт Маккидің маған ұнаған жаңа терминімен бөлісті — «Сторификациялау». Яғни, фактілердің кездейсоқ комбинациясын нақты құрылымы, себеп-салдарлығы бар біртұтас оқиғаға айналдыру.

Осы кітаптың арқасында көптеген жаңа ақпарат танып-білдім. Егер, сіздер де болашақта блог жүргізіп, инстаграм парақшасын дамыту ойда болса, онда осы кітап оқуға кеңес беремін. Соның арқасында, оқырман назарын қалай аудару керек екенін, жиналған аудиторияны қалай ұстап тұруға болатынын, сондай-ақ ақпаратты ұтымды қалай қолдануға болатынын біле аласыз.

Әкем үйге “Қасым” журналын маған оқуға алып келіпті. Ішін ақтарып отырып, Рахымжан Отарбаевтың “Бас роман” еңбегімен таныстым. Ерекше туындыдан ұнаған сөйлемдерді түртіп алдым:

Сақ көсемі: менде сендей болғанмын.
Сен де мендей боларсың.

Батыр — бір оқтық.

Ажалдың ақ мылтығы тураламасын де…

Көп жалғандықтан жалғыз шындық үркетінін көрдік.

Сана азат болмаса, тәуелсіздіктің құны көк тиын.

Қазақтар жақсы көргенін ішінде ұстайтын, ашып айтпайтын халық қой.

Көйлегім емес, көңілім тозды.

— Қазақстан қаншама ақыл-ойдан, оқымыстылардан осылайша айырылып жатыр. Өкінішті!
— Ұғымы бөлек. Түсінігі басқа. Баладай — сенгіш. Данадай — ойлы. Өңшең тебеген айғырлар қуалап сыйғызды ма?

Жастықтың өзі — жарты мас.

— Материалдық игілік бүгін бар, ертең жоқ, мама. Рухани байлық болмаса…
— Айтып отырған рухани байлығы құрғырың үстіңе үй, астыңа машина бола ма? Айтшы осы?
— Үйің тозады, машинаң сынады. Ақшаң таусылады. Жан-дүниеңнің жарасымынан артық ештең жоқ, мама. Ол қазына ортаймайды.

Ауылдың баласы қалаға келсе түлкі болады. Қаланың баласы ауылға барса күлкі болады.

Ал, ұлт намысын жоғалтсақ ше? Онда бәрінен де айырылғанымыз!

Алмағайып заманда албасты да әулие.